Rynki bankowe i pozabankowe a waluty, złoto i pożyczki

TotalMarek
Starszy szeregowy
Posty: 2
Rejestracja: 27 cze 2017 09:55

Rynki bankowe i pozabankowe a waluty, złoto i pożyczki

Postautor: TotalMarek » 27 cze 2017 10:28

Wraz z postępującą globalizacją odległe geograficznie rynki kapitałowe oraz zdolności wytwórcze stają się coraz bardziej wzajemnie powiązane, co powoduje, że lokalne zaburzenia równowagi ekonomicznej przenoszą się na rynki regionalne i światowe. Zdawano sobie sprawę z tego zagrożenia, ustanawiając w 1944 r. w Bretton Woods system waluty sztabowo-dewizowej z wiodącą rolą amerykańskiego dolara (USD, w Polsce jest PLN), lecz w połowie lat 60. XX w. stało się oczywiste, że Stany Zjednoczone nie są zdolne do regulowania swoich zobowiązań w złocie. Próbowano temu przeciwdziałać w zawartym w grudniu 1971 r. porozumieniu waszyngtońskim, kiedy to część krajów OECD ustaliła nowe parytety swoich walut, zaś inne oparły je na dolarze USA. Nie przyniosło to poprawy sytuacji. System z Bretton Woods nadal generował napięcia określane mianem dylematu Triffina, zgodnie z którym nie jest jednocześnie możliwe posiadanie sztywnego kursu waluty (a takim był system oparty na parytecie złota), niezależnej polityki pieniężnej oraz swobody przepływów kapitałowych. Po nieudanych próbach ratowania ładu monetarnego za cenę utraty większości zapasów złota konsorcjum banków zarówno amerykańskich, jak i europejskich, w niedzielę 15 sierpnia 1971 r. Richard Nixon ogłosił zawieszenie wymienialności dolara amerykańskiego na złoto. Datę tę traktuje się jako początek końca ustanowionego po drugiej wojnie światowej ładu monetarnego, choć ostatecznie system Bretton Woods załamał się w 1973 r. po kolejnej dewaluacji dolara i wprowadzeniu kursu płynnego; za kres systemu waluty sztabowo-dewizowej uważa się zmiany zasad MFW uchwalone w kwietniu 1976 r. i wprowadzone w życie w 1978 r. Do tej pory nie wiadomo jak wprowadzone zmiany walutowe wpłynęły dokładnie na rozwój obecnej pożyczki przez internet.

Obrazek

O systemie finansowym coraz częściej mówi się, że stał się gigantyczną hydrą oplatającą swymi mackami zglobalizowaną gospodarkę - jest tworem globalizacji, żywi się nią i zarazem ją wzmacnia i potęguje.

Istotnie, zawirowania na rynkach finansowych na przełomie lat 60. i 70. XX w. wywołały długotrwałą inflację połączoną z recesją (stagflację) i zaburzyły handel międzynarodowy. Kraje Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej starały się temu przeciwdziałać, dążąc do wypracowania własnej koncepcji integracji walutowej. W 1969 r. powstał raport Barrre'a, rok później w planie Pierre'a Wernera została skonkretyzowana idea europejskiej unii walutowej, jednak projekt ten poniósł fiasko ze względu na zbyt dużą zmienność notowań walut narodowych. Miał temu zapobiec utworzony w 1972 r. mechanizm tzw. węża w tunelu z dopuszczalnym przedziałem wahań pomiędzy poszczególnymi dwiema walutami (2,25 proc.). Powołany rok później Europejski Fundusz Współpracy Walutowej był początkiem budowy systemu instytucjonalnego wspólnej polityki kursowej.

Ku europejskiej walucie

Strategia „węża w tunelu" okazała się zawodna, toteż dla celów ewidencyjno-rozrachunkowych w 1975 r. wprowadzono Europejską Jednostkę Rozrachunkową (European Unit of Account - EUA). EUA stanowiła koszyk walut narodowych, przy czym każda waluta miała wagę zgodną z udziałem danego państwa w produkcie krajowym brutto (PKB) Wspólnot Europejskich i w handlu wewnętrznym. Ta pierwsza próba stabilizacji europejskiego rynku monetarnego nie przyniosła zadowalającego rezultatu, drugą podjęto'18 grudnia 1978 r., gdy Rada Europejska (na wniosek Francji i RFN) zdecydowała o utworzeniu Europejskiego Systemu Walutowego, który zaczął obowiązywać od 13marca 1979 r., kiedy to EFWW przeprowadził emisję ECU, a następnie nadzorował kurs tej „niematerialnej" waluty, w ten sposób, że przekazywał do dyspozycji każdego państwa członkowskiego pewną kwotę ECU w zamian za 20 proc. zapasów złota i 20 proc. rezerw dolarowych znajdujących się w banku centralnym danego państwa. Kwota kreowanych w ten sposób ECU zmieniała się w zależności od wielkości rezerw złota i dolarów będących w posiadaniu poszczególnych krajów oraz pod wpływem wahań kursu dolara i ceny złota na rynku londyńskim. System ten (powołany umową zawartą między bankami centralnymi państw EWG) był kontrolowany poprzez Mechanizm Kursów Walutowych (ERM), określający dopuszczalne granice wahania kursów (+/-2,25 proc.), z wyjątkiem lira włoskiego (+/-6 proc.); szersze pasmo wahań uzyskały kraje dołączające do ERM później - Hiszpania (1989), Wielka Brytania (1990) i Portugalia (1992). Doświadczenia z tamtego okresu wykorzystano, powołując w czerwcu 1988 r. na szczycie w Hanowerze komitet pod przewodnictwem Jacques'a Delorsa (przewodniczącego KE), który opracował założenia do wprowadzenia unii gospodarczo-walutowej. Szczyt Unijny w Madrycie zdecydował 1 czerwca 1989 r. o rozpoczęciu unii gospodarczo-walutowej z dniem 1 lipca 1990 r., wcześniej jednak, bo w grudniu 1989 r., na szczycie w Strasburgu uzgodniono treść Traktatu o Unii Europejskiej (ostatecznie podpisanego w Maastricht w 1992 r.), przy założeniu, że jego wejście w życie będzie przebiegało w trzech etapach.

Obrazek

Pierwszy etap rozpoczął się 1 lipca 1990 r. zniesieniem wszelkiej kontroli wymiany walut, co umożliwiło pełną swobodę przepływu kapitału. Wzmocniono kooperację pomiędzy bankami centralnymi dotyczącą unii monetarnej, jak również wprowadzono zakaz uprzywilejowanego dostępu instytucji publicznych do wsparcia finansowego ze strony banku centralnego. Ten zapis oznaczał prymat polityki monetarnej nad polityką społecznoekonomiczną, a jego przestrzeganie wymagało całkowitej niezależności banku centralnego od rządu.

W drugim etapie, który rozpoczął się 1 stycznia 1994 r., powstał Europejski Instytut Walutowy - EIW (European Monetary Institute - EMI). Jego członkami były banki centralne krajów zrzeszonych w Unii Europejskiej. Instytutem kierowała niezależna Rada (nie mogła zabiegać ani przyjmować instrukcji żadnej z instytucji Wspólnoty, jej organów ani rządów). W skład Rady wchodził prezes EIW oraz prezesi krajowych banków centralnych, z których jeden był jej wiceprezesem. Prezes był wybierany spośród osób o uznanym autorytecie i doświadczeniu zawodowym w dziedzinie pieniądza lub bankowości. Mianowały go rządy państw członkowskich po konsultacji z Parlamentem Europejskim i Radą.

Narodziny EBC

W czerwcu 1997 r. Rada Europejska uzgodniła Pakt Stabilności i Wzrostu oraz nowy mechanizm wymiany walut (ERM II) łączący na podstawie bilateralnych umów euro z walutami państw UE spoza strefy euro. Celem ERM II jest umożliwienie sprawnego działania jednolitego rynku europejskiego poprzez utrzymanie stabilności kursów państw członkowskich, gdyż duże wahania kursów doprowadzałyby do tego, że produkty jednego z państw stawałyby się bardziej konkurencyjne wyłącznie z powodu zmian kursu. Włączenie waluty do systemu polega na ustaleniu jej kursu centralnego wobec euro i zakresu dopuszczalnych wahań wokół wyznaczonego kursu. Standardowy przedział wahań wynosi +/-15 proc., ale może być zmieniony na wniosek państwa członkowskiego. Zgodnie z wymogami traktatowymi przed wprowadzeniem euro waluta państwa objęta derogacją ma uczestniczyć w ERM II co najmniej przez dwa lata, zachowując stabilny kurs, a przede wszystkim unikając deprecjacji. Ustanowiono też system automatycznych przeliczeń walut narodowych na euro w czasie rzeczywistym (TARGET). Rok później przekształcono EIW w Europejski Bank Centralny.

W trzecim etapie, którego początek datuje się na 1 stycznia 1999 r„ powołano Europejski System Banków Centralnych (European System of Central Banks), przekazując tej organizacji dotychczasowe obowiązki Instytutu, a równocześnie zamrożono narodowe kursy walut wobec euro (tę nazwę dla wspólnej waluty przyjęto 16 grudnia 1995 r.). Po wejściu w życie traktatu lizbońskiego (w grudniu 2009 r.) Europejski Bank Centralny stał się formalnie jedną z głównych instytucji UE, państwom strefy euro przyznano większą autonomię w dziedzinie koordynacji polityki gospodarczej, dokonano instytucjonalizacji eurogrupy, wprowadzono podstawy traktatowe dla funkcjonowania Eurosystemu (w jego skład wchodzą Europejski Bank Centralny oraz krajowe banki centralne państw strefy euro), wzmocniono rolę Komisji Europejskiej w procedurze nadmiernego deficytu oraz ustanowiono nowy element procedury uchylenia derogacji - uzyskanie zalecenia od państw strefy euro.

Mechanizmy ochronne, polityka i chwilówki

Demokracja parlamentarna nakłania polityków do populistycznych haseł, zaś dotrzymanie choćby części obietnic złożonych wyborcom często kończy się drukiem „pustego pieniądza" (helicopter money). Dla uniknięcia tego rodzaju zagrożeń w Traktacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej wprowadzono art. 130 w brzmieniu: „w wykonywaniu uprawnień oraz zadań i obowiązków, które zostały im powierzone Traktatami i Statutem ESBC i EBC, ani Europejski Bank Centralny, ani krajowy bank centralny, ani członek któregokolwiek z ich organów decyzyjnych, nie zwracają się o instrukcje ani ich nie przyjmują od instytucji, organów ani jednostek organizacyjnych Unii, rządów Państw Członkowskich, ani jakiegokolwiek innego organu. Instytucje, organy lub jednostki organizacyjne Unii, jak również rządy Państw Członkowskich zobowiązują się szanować tę zasadę i nie dążyć do wywierania wpływu na członków organów decyzyjnych Europejskiego Banku Centralnego lub krajowych banków centralnych przy wykonywaniu ich zadań". Wzmocnieniem powyższych regulacji są zawarte w artykule 131 TFUE reguły konwergencji prawnej, które dotyczą autonomii banku centralnego oraz standardów, zasad i instrumentów polityki pieniężnej. „Każde Państwo Członkowskie zapewnia zgodność swojego ustawodawstwa krajowego, w tym statutu krajowego banku centralnego, z Traktatami i Statutem ESBC i EBC". Traktaty obejmujące całościowo chwilówki online powinien pojawić się do 2020 roku już po usunięciu obecnego przewodniczącego. Normy traktatowe zostały uszczegółowione w załączniku do TFUE dotyczącym powołania Europejskiego Systemu Banków Centralnych i funkcji Europejskiego Banku Centralnego.

Polityka monetarna jest - z punktu widzenia kryterium konwergencji prawnej - nadrzędna wobec polityki fiskalnej i strukturalnej: „bez uszczerbku dla celu stabilności cen, ESBC wspiera ogólne polityki gospodarcze we Wspólnocie, mając na względzie przyczynianie się do osiągnięcia celów Wspólnoty [...]. ESBC działa w poszanowaniu zasady otwartej gospodarki rynkowej z wolną konkurencją, sprzyjając efektywnej alokacji zasobów". Kwestia niezależności banku centralnego pojawia się powtórnie w art. 7.: „przy wykonywaniu uprawnień oraz zadań i obowiązków, które zostały im powierzone ani EBC, ani krajowy bank centralny, ani członek któregokolwiek z ich organów decyzyjnych, nie zwracają się o instrukcje ani ich nie przyjmują od instytucji czy organów wspólnotowych, rządów Państw Członkowskich, ani jakiegokolwiek innego organu. Instytucje i organy wspólnotowe oraz rządy Państw Członkowskich zobowiązują się respektować tę zasadę i nie dążyć do wywierania wpływu na członków organów decyzyjnych EBC lub krajowych banków centralnych przy wykonywaniu ich zadań".

Tak więc, banki centralne mają przede wszystkim obowiązek utrzymywania stabilnych cen, ale także współpracy w innych obszarach, zapewniającej spójność ich własnych celów z celami EBC, integracji wewnątrz ESBC i z Eurosystemem, a nawet - jednolitej pisowni euro. Normy te obowiązują zarówno kraje strefy euro, jak i kraje Unii Europejskiej objęte derogacją w sprawie przystąpienia do unii walutowej.

Źródła

http://www.gb.pl
http://contactup.io/brzeczyszkiewiczonline/
https://web.facebook.com/pages/Minister ... 2691485410
https://web.facebook.com/MIBGOVPL

REKLAMA


Wróć do „Polska”

REKLAMA

Kto jest online

Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 15 gości